Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Στη μακρά δημοσιογραφική μου ζωή έχω δει πολλά «έργα», τόσα που θα έπρεπε να έχω γράψει βιβλία για τον τρόπο που κυβερνιέται το κρατίδιο. Όχι για να κερδίσω χρήματα, αλλά για να προσφέρω υλικό στους συγγραφείς επιθεωρήσεων του μουσικού θεάτρου. Για να καταλάβετε πόσο πίσω πάει το κοντέρ, αρκεί να πω ότι έχω ζήσει τις ιριδίζουσες «κουστουμιές» των κομματαρχών και τους «ταφτάδες» των «κυριών της Αυλής» των πρώτων κυβερνήσεων Καραμανλή του Πρεσβύτερου, και έχω παρακολουθήσει την εφαρμογή της Αντιπαροχής, που εξαφάνισε την αρχιτεκτονική ανθρώπινης κλίμακας και οδήγησε στα σημερινά αστικά «κτήνη». Αν οι κομματάρχες της ΕΡΕ δεν προσέφεραν αρκετό υλικό, ακολούθησαν οι πολιτικές των συγκαμένων του Μητσοτάκη και η Αποστασία, που οδήγησε στην 21η Απριλίου του 1967 (εκεί να δείτε!) και στην «τραγωδία» της Κύπρου, το «τραγωδία» σε εισαγωγικά γιατί η σωστή λέξη είναι «προδοσία». Ακολούθησαν η Μεταπολίτευση και οι γιορτές για την «Αποκατάσταση της Δημοκρατίας» στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου. Εκεί μπορούσες να δεις το μικροπολιτικό, μικρονοϊκό, μικροαστικό, μικροεθνικά υπερήφανο και μεγαλοοικονομικά κατεστημένο της Ελληνίτσας να ακκίζεται σε βάρος του λαού. Πήγα μία φορά για να το δω από κοντά και δεν ξαναπάτησα, μιας και διαπίστωσα πως οι παραπάνω χαρακτηρισμοί δεν είναι αρκετοί για να περιγράψουν την κατινιά του κλεπτοκρατικού Συστήματός μας. Ευτυχώς που ο Πρόεδρος Κάρολος κατάργησε το «θεσμό», επειδή κατάλαβε πως, αντί για φιέστες για την αποκατάσταση, έπρεπε να γίνονται μνημόσυνα για την κατάργηση της Δημοκρατίας!Οι παραστάσεις του μουσικού θεάτρου συνεχίστηκαν με το έργο «Η Ελληνίτσα στον 3ο Δρόμο προς το Σοσιαλισμό». Πρωταγωνιστής ο Ανδρέας ο 1ος Παπανδρέου ο 2ος, ο οποίος, αντί μετά τη νίκη στις εκλογές της «18ης Οχτώβρη» να βάλει τάξη στο μπάχαλο που είχαν δημιουργήσει τα προηγούμενα «αστέρια», άρχισε το 2ο Ανέκδοτο εναντίον των εχθρών της «λαϊκής κυριαρχίας», οι οποίοι, κατά έναν περίεργο τρόπο, ήταν όλοι φίλοι του! Σκηνές με εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς να χοροπηδούν στις πλατείες απαιτώντας να «καούν οι φάκελοι» (για να μη δουν οι επόμενες γενιές ποιοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς) και να «φύγουν οι βάσεις του θανάτου» περιείχαν αγνά στοιχεία κωμωδίας slapstick. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι, ενώ ο λαός χοροπηδούσε, οι βάσεις έφευγαν... μόνες τους! Ούτε ο Ντίνος ο Κατσουρίδης δε θα μπορούσε σκηνοθετήσει Βέγγο σε ρόλο Έλληνα Πρωθυπουργού της εποχής. Πολλοί θα θυμώσουν με όσα γράφω για το Σιδερένιο, αλλά, αν το σκεφτούν, θα διαπιστώσουν ότι ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτα, εκτός από την καθιέρωση του πολιτικού γάμου και την αύξηση των συντάξεων με δανεικά. Ακολούθησαν το «Σκάνδαλο Κοσκωτά» και η παραλίγο καταδίκη από το Ειδικό Δικαστήριο. Ας είναι καλά ο κύριος Παρμενίων (Τζίφρας), που ψήφισε «όχι»! Υπήρχε σκετς στο οποίο έκανε την εμφάνισή της η κ. Μιμή! Η εποχή της ήταν από τις ωραιότερες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, καθώς αισθητική κομμωτηρίου διαπερνούσε τη χώρα. Αστρολόγοι, μάντεις, κολλητοί και κολλητές, κομματικοί παρατρεχάμενοι έκαναν τρελές μπίζνες και θύμιζαν σκηνές από το «L’armata Brancaleone» με τον Βιτόριο Γκάσμαν! Ο πολιτικός πολιτισμός (wow!) της Ελληνίτσας θα ήταν μισός χωρίς την -ομολογουμένως- διακριτική παρουσία μιας γνήσιας Αμερικανίδας WASP, της Margaret Chant-Παπανδρέου, η οποία, ύστερα από έναν... αιώνα παραμονής στην Ελλάδα, δε μιλάει λέξη ελληνικά, τόσο μπανάλ είναι η γλώσσα μας για τη Γενέτειρα των Σοσιαλιστών, που περιμένουν τη σειρά τους στις αίθουσες των ανακτόρων της Μέσης Γης.
... και το Gollum της Μέσης Γης
Ο λαός ήταν «μες στην καλή χαρά», αφού ο Ανδρέας είχε βάλει την κουτάλα βαθιά στην κοινωνική σούπα και είχε βγάλει στην επιφάνεια τα κόμπλεξ των μη προνομιούχων - από πλευράς ιδιοκτησίας Μερσεντέ. Ακολούθησαν το Χέρφιλντ και το Ωνάσειο με τις «ζωντανές συνδέσεις», η Αναχώρηση για το επέκεινα και η άφιξη Σημίτη, που ένα από τα εξαπτέρυγά του χαρακτήρισε (σε μένα) «διάδοχο του Χ. Τρικούπη»! Το Gollum κυβέρνησε την Ελληνίτσα με σιδερένιο μπλοκάκι. Έκανε τους Ολυμπιακούς (με δανεικά), υποσχέθηκε «Ακόμα Καλύτερες Ημέρες» (με δανεικά) και, όταν είδε πως ή αλλάζει ή βουλιάζει, παρέδωσε το Δαχτυλίδι στον Γεώργιο τον 2ο Παπανδρέου τον 3ο, ο οποίος ποιον λέτε είχε απέναντι; Τον Καραμανλή τον 2ο Ραφηνάτο τον 1ο. Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία η χώρα βρέθηκε να έχει έναν άσσο στο PlayStation και άλλον στο running Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, στο ποδήλατο και στο skateboard. Είχα την ατυχία να συναντήσω τον πρώτο όταν με κάλεσε στο Μαξίμου να μου πει πόσο του άρεσε η ιδέα μου για τον αγώνα με ηλιακά οχήματα. Έχασα μισή ώρα κι έγινα ρεζίλι στα ματσούκια που περίμεναν έξω. Το συμβάν ήταν μια μικρή λεπτομέρεια μπροστά στην εικόνα από τα βαφτίσια των διδύμων! Το ένα στα γαλάζια και το άλλο στα ροζ (αγοράκι και κοριτσάκι, αν δε συλλάβατε το υπονοούμενο). Ρώτησα φίλους τι θα σκέπτονταν, αν με έβλεπαν σε ίδιο ενσταντανέ με τη Σοφία. Με αντιμετώπισαν σαν να είχα πάρει ληγμένα.
Ο ταλαντούχος κ. Ρίπλι
Η Επανίδρυση του Κράτους με το Βατοπέδιο, τη Βόνταφον, τη Ζίμενς, το Ρουσόπουλο, τις βίλες στο «νησί των ανέμων» και τα happening στο Parasite Beach διήρκησε 5,5 ή 6 (;) χρόνια. Μετά την καταβαράθρωση του κόμματος στις εκλογές, ο Ραφηνάτος χάθηκε από προσώπου γης. Τα ηνία της χώρας παρέλαβε ένας από τους πλέον συνεπείς αριστερούς του πλανήτη... αριστεροτερότερος από τον Έβο Μοράλες και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Συνάδελφοι και φίλοι ρωτούν τι μου αρέσει στην παρούσα κυβέρνηση, και απαντώ: Η έκπληξη που διακρίνει τον Πρωθυπουργό κάθε που ανακαλύπτει πως, εκτός του ότι δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχει κράτος. Πάντα απορούσα πώς δεν τα είχε δει στα 20 χρόνια που την Ελληνίτσα κυβερνούσε το κόμμα του μπαμπά του, αλλά η απάντηση είναι γνωστή: Ο Γιωργάκης ήταν απών. Ακόμα, μ’ αρέσουν ο Καλλικράτης, η πράσινη ανάπτυξη (πώς και πού δεν έχει σημασία), τα κίνητρα για την ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων (που θα γεννήσουν δεκάδες χιλιάδες «ελεγκτές» με τις γνωστές συνήθειες), οι ΜΚΟ, που, όπως διάβασα στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, τη διετία 2005-6 απορρόφησαν 220.000.000 ευρώ. Ακόμα, με τρελαίνουν η new age, metro suaveness του Paul Γερουλάνου, η αποφασιστικότητα της Frau Oberleutnant bezeichnet den zweitniedrigsten Offiziersdienstgrad in der Bundeswehr ¶ννας Διαμαντοπούλου και η πολιτική για τη μετα-ανθρώπινη εποχή που εκφράζει (σε newspeak) ο Benny -The Shrek- Βενιζέλος. Μην ξεχάσω την αίσθηση του χιούμορ του Θόδωρου -The Incredible Hulk of the NBA- Πάγκαλου, την αποφασιστικότητα του Μιχάλη -Judge Dredd- Χρυσοχοΐδη και τις ιδέες για ανάπτυξη της Λούκας -Γιώργο, Χάσαμε- Κατσέλη. Ψηλά στις προτιμήσεις μου είναι οι δεξιότητες των υπόλοιπων Σοσιαλιστών που επεξεργάζονται το Plan B. Τέλος, μου αρέσει το Plan C, που θα εφαρμοστεί μετά το Plan B, αλλά και τα μπουφάν των αστυνομικών που στην πλάτη γράφουν «Αστυνομικός της Γειτονιάς». Σε όλες τις χώρες υπάρχουν αστυνομικοί, αλλά στην Ελληνίτσα υπάρχουν «της Γειτονιάς». Αυτό συνάδει με τις ενέργειες του κ. Μπεγλίτη, ο οποίος προωθεί τις πράσινες προμήθειες στις Ένοπλες Δυνάμεις. Αν νομίζετε ότι αστειεύομαι, δεν έχετε παρά να ρωτήσετε την κ. Μπιρμπίλη, η οποία είναι... μέλος του ΚΥΣΕΑ. Ρώτησα το Διευθυντή του περιοδικού μας ΠΤΗΣΗ & Διάστημα και μου είπε πως, ναι, υπάρχουν πράσινοι Exocet και Sidewinder αλλά και βόμβες διασποράς που, όταν σκάνε, εκτός από το να σκοτώνουν 200 Αφγανούς και 300 Πακιστανούς, πετάνε και -πράσινα- χαρτάκια που γράφουν «Make Love, Not War». Επάνω και εμπρός από όλους, όμως, μου αρέσει ο Γιώργος, που ως λύση για την Κρίση προτείνει τη μείωση των κρατικών δαπανών και την αύξηση της φορολογίας, μέτρα που κανείς δεν είχε σκεφτεί, καμία από τις 44 (;) κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από τις «18 Οχτώβρη» μέχρι και σήμερα.
Κράμερ εναντίον Κράμερ: Η δεξιά εναντίον της αριστερής τσέπης
Λέει η συνείδησή μου: «Καλά, ρε Καββαθά, τίποτα δε σου αρέσει; Τι προτείνεις;». Εδώ και 40 χρόνια προτείνω δύο πράγματα: την πάταξη της Κλεπτοκρατίας και τη στήριξη των παραγωγικών δυνάμεων που έχουν επιβιώσει από την επίθεση των Ανεπάγγελτων. Η πρόταση, όμως, πάσχει από ιό, κι αυτό γιατί ζητούσα από τους κλέφτες να ελέγξουν εαυτούς! Γίνεται; Δε γίνεται! Και έτσι φτάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα, όπου οι 15-20 πολιτικοί ηγέτες ζητούν από το λαό «θυσίες» προκειμένου να βρεθούν τα δισεκατομμύρια που έκλεψαν αυτοί και τα τσιράκια τους. Αν αυτό δεν είναι μεταμοντέρνο Τρίο Στούτζες, τότε τι είναι; Το κάλεσμα στα όπλα του Αντώνη ή oι «ναι μεν, αλλά» δηλώσεις του Αλέξη; Την Αλέκα δεν την αναφέρω, γιατί, μετά το εργοστάσιο που έκλεισε μόνο του, προσπαθεί να κλείσει την αντιπροσωπία στην Ελλάδα πουλώντας Wartburg, αντί για Audi A4 turbo. Έστω, όμως, ότι ο ελληνικός λαός προχωρεί σε θυσίες και δεν αγοράζει «Κομπρέσορ» και Μπέμπες. Τι άλλο πρέπει να στερηθεί προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του 4ου Ράιχ στις Μπρουσέλς; Το Καγιέ; Το απαρνείται κι αυτό. Τη Βισσοβανδή και τις λουλουδούδες; ¶ντε να το κάνει. ¶ντε και να κλειδώσει την «αγροτική» τζιπούρα 4x4 των 6.500 κ.εκ. που χρησιμοποιεί «για το κυνήγι». Πόσες άλλες θυσίες ζητάει από τον περιούσιο λαό ο Κουσνέρ; Αφού ξέρει ότι οι 860.000 δημόσιοι υπάλληλοι της Ελληνίτσας λειτουργούν με συγκεκριμένο τρόπο: με το δεξί χέρι κλέβουν την αριστερή και με το αριστερό τη δεξιά τσέπη τους. Απόδειξη η απόφαση του ελληνικού Δημοσίου να στραφεί (δικαστικά) εναντίον του εαυτού του για τις εισφορές του ΙΚΑ της Ολυμπιακής και του ΟΤΕ. Στο ρεπορτάζ της 17ης Ιανουαρίου στην εφημερίδα που γράφω (Πρώτο ΘΕΜΑ) ανακάλυψα ακόμα μία γνήσια σκηνή Brancaleone! Λέει: «... την ώρα που το Κράτος ψάχνει για 10 δισ., περισσότεροι από 60.000 συνταξιούχοι (δηλαδή περίπου 2 στους 100) πληρώνονται κάθε μήνα από τα ταμεία τους σύνταξη, ΕΚΑΣ και ειδικά επιδόματα (αναπηρίας κτλ.)... Οι απώλειες πλησιάζουν το 1% του ΑΕΠ, την ώρα που η κυβέρνηση επιζητεί να πετύχει με αιματηρές θυσίες τη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων κατά 4% το χρόνο (10 δισ. ευρώ ετησίως). Είναι ενδεικτικό ότι μόνο στο Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων την τελευταία διετία εντοπίστηκαν περίπου 7.000 “ύποπτες” περιπτώσεις συνταξιούχων που λάμβαναν “μετά θάνατον” σύνταξη…».
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;
Για όλα αυτά γράφω από την αρχή της καριέρας μου, αλλά, επειδή το Σύστημα βολεύει τους πάντες (και πρώτα τις ¶γιες Οικογένειες), έχω φάει πόρτα από τα κανάλια τους, αφήστε που μου κόλλησαν και τη ρετσινιά του «γκρινιάρη». Από τα βάθη της καρδιάς μου ελπίζω ο Γιωργάκης να καταφέρει να αλλάξει τα πράγματα, αλλά έχω την αίσθηση πως οι ευκαιρίες χάθηκαν, τα τρένα πέρασαν και η Ελληνίτσα δε θα ξαναγίνει Ελλάδα. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά, εκτός από τα 300 δισ. ευρώ που χρωστάει η -πρώην- χώρα, και επειδή είμαι καλός στις προβλέψεις, λέω ότι αποκλείεται να θεραπεύσεις τον καρκίνο χρησιμοποιώντας καρκινικά κύτταρα. Απλώς δε γίνεται, και αυτό που θα δούμε θα είναι -πάλι- μια υπερπαραγωγή νόμων που κανείς δε θα εφαρμόζει ή επιβάλλει!
Βλέπουν όνειρα οι υπολογιστές;
Θα σας πω το πρόβλημά μου. Όχι αυτό με τους λωποδύτες, το άλλο με το σκληρό δίσκο μου. Γέμισε, ρε παιδάκι μου, και, παρ’ ότι κάνω defrag, φοβάμαι πως πρέπει να πάρω μεγαλύτερο για να μπορέσει να ησυχάσει λίγο και να «καθαρίσει» τη μνήμη από τα σκουπίδια. Τα οποία είναι τα δεκάδες Bugaboo 1300, Tsikalax 1600 και Bugalax GLX, που οι τρομοκρατημένες από την κρίση βιομηχανίες παράγουν με ρυθμό πολυβόλου. Και οι ιδιοκτήτες τους; Το αγοραστικό κοινό τους; Καραγκιόζηδες της Ελληνίτσας που ψωνίζουν «γιωταχί» και «επαγγελματικά» για να τονίσουν το μέγεθος της τσουτσούς τους, αλλιώς δεν εξηγείται πώς ο Θανάσης Τραχανοπλαγιάς πήρε BMW X7 (ή μήπως είναι Χ8, Χ9, Χ15 και X11) για το κυνήγι, όπως μου είπε ο υπάλληλος στο πρατήριο που πλένει το δεινόσαυρο. Ούτε γιατί ο Μήτσος Βλαχομπούχλας πούλησε το χωράφι για να πάρει Mitsubishi Endeavour 4.000 κ.ε., για να τη βγει στον Τραχανοπλαγιά, και όλοι μαζί στον Μπούλη Σκατόφατσα, που πήρε Hummer. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, και με δεδομένη την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στην οποία προς τιμήν του αναφέρθηκε ο Γιώργος, είναι δύσκολο σε έναν αυτοκινητικό συντάκτη να ασχοληθεί με το αντικείμενό του, γιατί η Ύβρις μπλοκάρει τις βάσεις δεδομένων. Οι οποίες βάσεις είναι γεμάτες με ιστορίες, φωτογραφίες και αναμνήσεις μιας άλλης εποχής, που τα αυτοκίνητα σήμαιναν υγιή ανάπτυξη, πρωτοτυπία, έρευνα, τεχνολογία, ελευθερία, γνώση.
Με εξαιρέσεις τα Alfa Giulia, υβριδικό Golf, έξυπνο Polo, νέο Ford Focus, Citroen C3, Renault Clio, Toyota iQ, Nissan Juke (που έρχεται σύντομα), οι εταιρείες συνεχίζουν απτόητες με την παραγωγή «πολυτελών αυτοκινήτων», προφανώς επειδή ξέρουν κάτι που εγώ δε γνωρίζω. Ξέρουν, δηλαδή, ότι η κρίση θα είναι περαστική και θα έλθουν καλύτερες ημέρες, πράγμα που εγώ αποκλείω εντελώς. Ανάκαμψη δε θα έλθει, η Ελλάδα δε θα δει «ακόμα καλύτερες ημέρες», η αγορά αυτοκινήτου δε θα ανακάμψει. Τότε τι κάνουμε; Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ θα κάνω αυτό που έκανα πάντα. Θα γράφω για τους δημιουργούς και την ανάγκη -έστω και τώρα- να βρεθούν κάποιοι να αλλάξουν τα πράγματα και η Ελληνίτσα, αντί να δανείζεται από την Ντόιτσε Μπανκ για να ψωνίσει Μερσεντέ, να δώσει τα κεφάλαια σε Έλληνες σχεδιαστές και κατασκευαστές - αν και αυτό είναι πλέον αδύνατο, αφού οι μετανάστες είναι περισσότεροι από τους Έλληνες! Θα μπορούσα να το «ζητήσω» από τους Κούρδους, τους Αφγανούς, τους Ιρακινούς και κάθε φυλή που βρήκε καταφύγιο στην Ελληνίτσα, αλλά και αυτό είναι αδύνατο, μιας και θα απαιτηθούν τουλάχιστον δέκα γενιές για να φτάσουν στο επίπεδο του λαού της Πρέφας και της Παρλαπίπας.
Μπροστά σε αυτά τα υπαρξιακά αδιέξοδα που δυσαρεστούν τους εισαγωγείς «πολυτελών αυτοκινήτων» και κάνουν τους ιδιοκτήτες τους να με κοιτούν με μισό μάτι, ποιο το αντικείμενο του Εν Λευκώ; Η Αυτοκίνηση (το Α κεφαλαίο) που είχα την τύχη να γνωρίσω από το 1960 έως το 1980. Είκοσι χρόνια που ο όρος σήμαινε κάτι, που τα αυτοκίνητα ήταν πεδία μάθησης, μέσα ελευθερίας και ωραίου συναγωνισμού στα ράλλυ, στους αγώνες ταχύτητας και στις Αναβάσεις. Σήμερα όλα αυτά είναι παρελθόν, γι’ αυτό το «Εν Λευκώ» Φεβρουαρίου είναι γεμάτο εικόνες από τα παλιά. «Και από τα νέα; Από αυτά που έρχονται στην αυτοκίνηση; Για αυτά δε θα γράψετε, κ. Καββαθά;» ψιθύρισε η συνείδησή μου. Θα γράψω, θα γράψω, απάντησα κάθιδρος._ Κ. Κ.
Ιπτάμενος και gentleman
Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες για το κλισέ για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του στην Ελλάδα. Έπρεπε να εμφανιστεί ο Κώστας Μακεδόνας, καλλιτέχνης σεμνός, επαγγελματίας χειριστής, συνεργάτης των 4Τ και πολύ καλός μου φίλος, για να το τραβήξει από το σκουπιδαριό των κουτσομπολίστικων εντύπων. Εδώ και δύο μήνες ο Κώστας πετάει Airbus στην Aegean και, επειδή είμαι κοντά του από την ημέρα που τσακίστηκε με το ελικόπτερο της Olympic Aviation, σας λέω πως στη ζωή μου δεν έχω συναντήσει άλλον με τόση αποφασιστικότητα, δύναμη και αγάπη για τη ζωή και την Αεροπορία. Όχι μόνο έγινε καλά σε χρόνο ρεκόρ και επέστρεψε στο τραγούδι, αλλά, χωρίς να το μάθει κανείς, πήγε και στο εξωτερικό και πήρε το rating του συγκυβερνήτη Airbus. Όντας κοντά του, είδα πώς του συμπαραστάθηκε η γυναίκα του, Σταυρούλα, πώς δεν άφησε στιγμή τα παιδιά του και πώς κατάφερε να μη δυσαρεστήσει τους φίλους του!
Oh, Captain, my captain, να είσαι καλά, για να δίνεις μαθήματα ήθους στα φυτά που έχουν γεμίσει τη χώρα - και τις μεγάλες εταιρείες αερομεταφορών.
IMMIGRANT SONG
Στα πλήθη των κειμένων και των λογυδρίων για το μεταναστευτικό, ενδιαφέρουσα είναι πάντα η συνύπαρξη μιας ευαισθησίας, σε ελεγειακούς τόνους δοσμένης, με την κυνική απαρίθμηση μιας σειράς λόγων για τους οποίους οι μετανάστες μάς είναι απαραίτητοι... Πρόκειται, φυσικά, για το μακρύ κατάλογο των dirty job που οι αυτόχθονες έχουμε για κάποιο λόγο αποκλείσει από τον κύκλο των δραστηριοτήτων μας: Χωρίς το μετανάστη, ποιος θα χτίσει τα σπίτια μας; Ποιος θα τα καθαρίσει; Ποιος θα ποτίσει τα χωράφια; Ποιος θα φυλάξει τα παιδιά;
Πώς κατέληξε κάποια στιγμή να εκλαμβάνεται ως θέσφατο ότι «η ελληνική είναι μια πολυπολιτισμική κοινωνία»; Ποιοι εξυπηρετούνται από τη μετατροπή της σε κολάζ εθνοτήτων ανίκανων για συνεννόηση; Η απάντηση είναι απλή: Η μετανάστευση είναι το βαρύ πυροβολικό της παγκοσμιοποίησης, κινητήρια δύναμη της «ανάπτυξης», σήμα κατατεθέν της σύγχρονης εκδοχής του «διαίρει και κυβέρνα»: Χωρίς στοιχείο ταυτότητας, χωρίς κοινές αφηγήσεις, με μόνη συνεκτική δύναμη το... αόρατο χέρι της αγοράς, τι είδους κοινωνική συνοχή μπορεί να προκύψει;
Έρευνες πανευρωπαϊκού βεληνεκούς (ταμπού στην Ελλάδα της γιαλαντζί Αριστεράς και των επαγγελματιών ανθρωπιστών με ύποπτους χρηματοδότες) έχουν δείξει ότι ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε γκέτο οδηγεί σε γενικευμένη δυσπιστία και έχθρα, ακόμα και ανάμεσα στα μέλη της ίδιας φυλετικής ομάδας...
Είναι μοιραίο να συμβεί: Οι πιο φανατικοί των κλειστών συνόρων θα είναι σύντομα οι ίδιοι οι μετανάστες...
Δε θα ξεχάσω τον τρόπο που κοίταζε ψηλά από το μπαλκόνι του ένας από τους ενσωματωμένους στην κοινωνία μας Αλβανούς τον... Αλβανό new kid on the block στο υπόγειο της απέναντι πολυκατοικίας. 10 χρόνια έχουν περάσει από τότε.
Το μεταναστευτικό θα αποτελεί πεδίο τιμής της ακροδεξιάς όσο μια στοιχειώδης σαφήνεια αποτελεί προνόμιο του δικού της λόγου. Σαφήνεια που θα ταυτίζεται με το χοντροκομμένο πατριωτισμό, έως ότου κάποιος άλλος λόγος τη διεκδικήσει.
Σωκράτης Παπαχατζής
[email protected]